چی سبب خیر شد ؟!

که این منزل درد و جای غم است در این دامگه ، شادمانی کم است

ناچاریم بپذیریم که به هرحال هر چه بود ،گذشت و سردی خاک دوباره

کار خود را خواهد کرد و فراموشی نم نم از راه خواهد رسید.

سوای،تمام درد و رنج تاب سوز و طاقت فرسایی که در بم شاهد آن بودیم

و درنوع خود به واقع ، یک فاجعه و خسران ملی- انسانی (چه در عزای هم

میهنانمان ، چه در سوگ ارگ و چه در ماتم عزیزی هم چون ایرج بسطامی)

 محسوب می شود و از هر سو که به این حادثه ی تلخ می نگریم جز اندوه

و پریشان دماغی طرفی نمی بندیم ، اما نکات و حرکت های ارزشمندی

هم در این چند روزه شاهد بوده ایم که حلاوت آن ها تا حد بسیاری تلخی

این مصیبت را از کام ها زدوده است .

امروز هنرمندان سینما و بسیاری از نویسندگان فرهیخته و صاحب نام در محل

سینما قدس و دیروز اهالی ورزش در امجدیه حضور به هم رساندند و فردا

هم بزرگان عرصه ی موسیقی در خانه ی موسیقی گرد هم می آیند تا از سایر

مردم ، در امر یاری رسانی به هم نوعان خویش ، عقب نیفتند .

اما در این میان ، مسرت بخش ترین خبری که دیروز شنیدم و به واقع ، گر

بدان مژدگانی جان می فشاندم ، روا بود! و برای من در این شوره زار ، چونان

آب روشنی که به تشنه ای رسانند، می نمود ، همانا خبر برگزاری کنسرت توسط

استاد محمد رضا شجریان به نفع زلزله زدگان بم ، آن هم به همراه گروه طلایی

و بی نظیر، حسین علی زاده، کیهان کلهر وهمایون در سالن بزرگ کشوربود ونوید آن می داد که دگر باره می توانیم گوش جان را به آوای سحرانگیز و  

روحانی"مرغ سحر"، که در آشیان و به عزم سرودن "آهنگ وفا" و از دست جور و "بی داد" 

 زمانه "فریاد"ی از نای جان سر خواهد داد، بسپاریم و چشم امید به آن بندیم ،  

تا نکهتی که بدین سبب ، از کوی یار در پهنه ی "آسمان عشق" ایران گسترانیده خواهد 

 شد ، "آرام جان" و مرهم دل رنجور و داغدار عاشقان این ملک باشد .

با خودم گفتم ، ای کاش این کنسرت که سال ها به انتظارش نشسته بودیم

بهانه ی بهتری می داشت و یا مثلا به جای بم ، زلزله ای این سیاست های

فرهنگی که باعث این جدایی ها شده اند را یک باره زیر و رو می کرد !