شبی با شهرام ناظری

راستش اول قصد داشتم قصه ی“ خروسه و راه رفتن مثل کبک” را یاد آوری کنم و بعد هم نقبی بزنم به حال و روز مسایل هنری جامعه ی خودمان و به ویژه موسیقی سنتی و سپس بگویم حالا حکایت ماست که ‍‍به همین روز افتاده ایم و الا آخر … که یک دفعه یادم آمد بهانه ی این نوشته کنسرت اخیر شهرام ناظری است و با خودم گفتم شرط مروت و جوانمردی نیست که در مورد ایشان هم چنین تمثیلی را به کاربریم و این همه زحمتی که ایشان سال ها برای موسیقی اصیل و متعالی این مرز و بوم کشیده اند را نادیده انگاریم، و در اصل جز این که خویشتن را قدر ناشناس معرفی کنیم و به مقام هنری ایشان هم جسارتی کرده باشیم هنر دیگری به خرج نداده ایم . اما از سوی دیگر هم نتوانستم پس از دیدن کنسرت اخیر ایشان در تالار بزرگ تهران ، خودم را نگه دارم و لب به گلایه نگشایم . یکم این که پس از مدت ها انتظار، برای علاقه مندان موسیقی ایرانی که البته از نعمت بهره مندی از آوای پهلوان موسیقی ایرانی - به تعبیر مشکاتیان – آن هم به واسطه ی پاره ای ملاحظات و مسایل و مشکلات که همه می دانید - پرداختن به آن هم در این مقال نمی گنجد - محرومند ، خبر برگزاری یک کنسرت توسط شهرام ناظری در نوع خود غنیمتی است و خوب با وجود بهای زیاد بلیت و تحمل سختی های دیگر باز ارزش دارد و نیز شاهد استقبال خوبی هم از آن هستیم . اما آن چه موجب دل زدگی و ناراحتی من شد که نمی دانم چند نفر دیگر هم این گونه فکر می کنند ، یکی تکراری بودن برنامه و قطعات اجرایی بود، که اگر اشتباه نکنم همه در کنسرت سال 80 کاخ سعدآباد اجرا شده بود و خوب، شاید بهتر بود به این نکته دست کم در تبلیغات یا هنگام تهیه ی بلیت اشاره می شد تا تکلیف امثال بنده روشن می شد ! انتقاد دیگرم هم به محتوای برنامه بر می گردد ، یعنی نکته ای که چند سالی است درآثار متاخر ایشان متاسفانه بیشتر شاهدیم و آن هم چیزی نیست جز فاصله گرفتن از شهرام ناظری دهه ی 60 و اوایل انقلاب و خالق آثاری هم چون : “چاووش” ها با همکاری استاد لطفی ،“ گل صد برگ” ، “صدای سخن عشق” ، “یادگار دوست” و“ شورانگیز” و دیگر آثاری از این دست که همگی محصول نشست و برخاست و قرابت با نام آوران و بزرگان موسیقی این دیار است . فکر می کنم سم مهلکی که بیشتر هنرمندان را تهدید می کند و با کوچک ترین لغزشی می تواند آثار جبران ناپذیری به بار بیا ورد همین مساله ی نوآوری و دغدغه ی مخاطب نو کسب کردن و گشودن پنجره های تازه باشد ، البته این بدان معنا نیست که از این مسایل باید غافل شد و سر به لاک خویش فرو برد ، ولی خوب نباید به گونه ای هم باشد که در مثل در یک کنسرت موسیقی سنتی دیگر آواز جایگاهی نداشته باشد و یا اگر هم باشد خیلی کم رنگ و کم اثر باشد و یا رعایت نکردن خیلی مسایل فنی دیگری که حتا به گوش فرد ی عادی و نا متخصصی مثل بنده هم، نا مانوس باشد و متوجه آن اشتباهات شود، چه رسد به اهالی فن که حتما در سالن حضور داشته اند. از نقایص نور پردازی و طراحی صحنه هم که دیگر گفتنی زیاد است و از حوصله، خارج . و در آخر این که با همه ی این تفاسیر شهرام ناظری از مفا خر موسیقی این دیار هست و هم چنان متعهد و مردمی ، چنان که در مصاحبه ی اخیرش با یاس نو انتقادات زیادی به بنگاه بانگ و رنگ لاریجانی کرده بود!